трызьнiла слова Паэтам, як зямля, пэўна,
трызьнiць травою,
пабачыўшы гэта, зраблюся сабакам i надрыўна
завыю вясною.
сыходзiлi чорныя думкi, прыходзiлi белыя песьнi,
я любiмае Слова пасаджу на каленi, буду доўга
лашчыць i песьцiць.
падарую Яму сваю кнiгу, i ня зьбегла каб – зьем
Яго крылы,
усё роўна пачварнае сонца немаўлятка маё прапалiла,
i замест брыдкай дзiркi трэба новае скласьцi Iмя.
|
|
